در اوایل دهه 1900، سالن‌های سینما در سراسر آمریکا از خنده می‌لرزیدند. همه این‌ها به خاطر یک مرد کوچک اندام بامزه در پردة نمایش بود که شلوار و کفش‌هایش خیلی برایش بزرگ بود، کلاه و کتش هم به تنش زار می‌زدند. او در حالی که هر دو پایش به سمت بیرون بود به روشی عجیب و غریب و مضحکی راه می‌رفت. وقتی چشمانش را درشت می‌کرد و سبیل کوچکش را تکان می‌داد، تماشاگران صبر منتظر می‌شدند تا ببینند که او چه مشکلی خنده‌داری را به وجود می‌آورد‌. این مرد کوچک "ولگرد کوچک" نام داشت.

چارلی چاپلین سبیل خاصی را ابداع کرد و ولگرد کوچکی را اختراع کرد. چارلی فیلم‌های خود را می‌نوشت، همچنین بازی و کارگردانی کرد. ولگرد کوچک همیشه خرابکار، آواره و بیکار بود؛ اما خود چارلی پردرآمدترین و مشهورترین بازیگر جهان بود. او همه این‌ها را بدون گفتن کلمه‌ای روی صفحه مدیریت می‌کرد.

این عصر فیلم‌های صامت بود. هیچ صدایی از صفحه نمایش بیرون نمی‌آمد. در آن زمان مخترعان هنوز راهی برای صدا‌دار کردن فیلم‌ها پیدا نکرده بودند. در عوض، بازیگران برای بازی در فیلم از حرکات و حالت‌های چهره به بهترین نحو ممکن استفاده می‌کردند (مثلاً اجرای حرکات خنده‌دار). در این مورد کسی استادتر از چارلی چاپلین نبود.

اگرچه "زندگی سگی" او پر از شوخ‌طبعی بود، اما زندگی واقعی چارلی چنین نبود. کودکی فقیرانه او در لندن دل‌خراش بود؛ پدرش خانواده را رها کرده و مادرش به دلیل بیماریهای روانی نمی‌توانست به درستی از فرزندانش مراقبت کند؛ اما با همة این‌ها، تاریخ، چارلی را با لبخند به یاد می‌آورد. او در سبکی از فیلم، پیشگام بود که استخوانهای هر آمریکایی را در آن زمان قلقلک می‌داد.